Loving lovely Meryem

Meryem. Amper twee-en-een-half. Probleemkind van de nursery. Zo werd gezegd. En ja. Slaan, schoppen, roepen, tieren en een grote mond opzetten. Vooral niet luisteren en net het omgekeerde doen van wat gevraagd of verwacht wordt. Een relschopper in extra small-formaat.

Aangezien ik de eerste weken in de babygroep werkte, zag en hoorde ik van op afstand de kleine en grote crisissen die dat kleine monstertje veroorzaakte.

Maar op een dag verraste ze me. Ze was samen met haar juf de gang aan het uitvegen. Nooit eerder zag ik een kind van die leeftijd met zoveel behendigheid en precisie het stof met een grote borstel samen vegen. Ze was één en al betrokken op deze huiselijke karwei, wachtte geduldig op een hoopje van de juf dat zij dan keurig de deur uitveegde. Teamwork ten top. Toen de klus geklaard was en de juf haar bedankte voor het mooie werk, straalde en glunderde ze en de krullen om haar ronde hoofdje maakten precies een dansje van plezier.

Ukjes van amper een schop hoog met een willetje. Zo had ik er gelukkig al een paar in België gehad en ééntje in het bijzonder is mijn grote leermeester geweest.

Van dat kind heb ik geleerd om niet in de strijd te gaan maar om te zoeken naar een oplossing die ons allebei tevreden en gelukkig maakte. En ja, het vroeg soms geduld en creatief zijn in bemiddelen. En de lijn was niet voor iedereen even recht. Vaak was er een buiging nodig om op hetzelfde punt uit te komen.

Wat me enorm geholpen heeft, was om 'de fun' van zo'n kind te zien. Ja toch? Zo'n klein ding dat al zo goed weet wat het wilt? En op zoveel slimme manieren probeert haar/zijn ding te doen? 'We moeten het karakter breken', werd hier door een oudere juf geadviseerd. Help! Neen, we hebben net deze kinderen nodig om onze planeet naar een volgende ontwikkelingsfase te brengen.

Sinds enkele weken ga ik dag na dag het avontuur met kleine Meryem aan. En ook met haar mama die ons vroeg chilipeper in haar mond te strooien wanneer ze lelijke dingen zei. Ik werd al vurig zonder de chili, schoot eerst in 'ik ga het haar eens goed inpeperen dat dit onverantwoord is' maar realiseerde me gelukkig op tijd dat ik vuur niet met vuur kon blussen. Dat ik vanuit liefde haar iets wilde leren. Ik sprak haar over imitatie. Dat wanneer we als ouder of opvoeder zelf slaan of chili gebruiken om ons kind te corrigeren, we hiermee de boodschap geven dat dit de manier is om iets te bereiken en het kind ons zal imiteren. We leren het dus om ook te slaan of een ander pijn te doen. Ze begreep het gelukkig. En ook de begeleiders veranderden hun aanpak naar zowel Meryem als de mama toe. Focussen op het goede.

We proberen kleine Meryem positief aan te spreken. 'Kan je gaan zitten?' in plaats van 'Stop met rechtstaan' of 'Kan je zachter praten?' in plaats van 'Stop met brullen'. We zien ook de grote deugniet in haar. En een boze houding keren we nu om in een hey-kleine-sloeber houding. Een wereld van verschil. We berispen haar niet meer wanneer ze slaat. We troosten het aangevallen kind en zeggen als begeleider sorry voor wat gebeurde. We zeggen Meryem hoe verdrietig haar vriendje nu is en strelen haar handjes en benoemen ze als handjes die lief kunnen zijn.

Gisteren zag ik een kort videofragment uit een toespraak van Chen Miller. Een Israëlische juf met een bijzonder verhaal en een krachtige boodschap. Ze gaf me een extra sleutel. 'Ik weet dat je een groot hart hebt. Ik weet dat je slim bent. Ik weet dat je een goed kind bent', bleef ze herhalen tegen een onhandelbaar kind. En haar hart brak het pantser en afweergeschut dat het hart van het kind beschermde.

Vanaf volgende week gaan we dit er bij zeggen wanneer sloeberkampioen haar streken uithaalt. 'Ik weet dat je een groot hart hebt en je een goed kind bent.' Want dit is ze. Dit zijn ze allemaal. Dit zijn wij allemaal.

Dag en nacht verschil is het nu al. We hebben als begeleiders bijzonder veel geleerd de voorbije weken. En ja, ook Meryem loopt er gelukkiger bij…

Iedere ochtend komt ze me tegemoet gelopen 'abla Ann' en verwarmt ze mijn hart met een stevige knuffel. Deze middag vroeg ze juf Riham om naast haar te liggen om in te slapen. Ze legde haar arm om Riham en Riham streelde haar hoofdje. Mekaar troostend in een gesmoord verdriet dat ze beiden dragen. Samen één groot hart dat de wereld mooier maakt. Bedankt schatten!

https://www.facebook.com/SoulMamaCares/videos/1185390248207727/