De vrije dag loopt ten einde. Deze morgen zwaaiden we Flurin uit die twee weken in het huis verbleef waar ook wij ons stekje hebben; the Art-House. Flurin was op bedrijfsbezoek voor Alnatura een Duits bedrijf dat biovoeding en -kledij verkoopt. Hun collectie bio kinderondergoed en poppetjes ‘People wear organic’ wordt hier in Naturetex, één van de Sekembedrijven geproduceerd.
Ook Ine zwaaiden we uit. Ze was hier één weekje met wel een bijzonder doel; de bamboefluiten die ze hier in iedere klas van de lagere school bespelen, onderhouden en herstellen waar nodig. Aangezien het aankopen van een echte blokfluit voor ieder kind geen mogelijkheid was, werd het project ooit opgestart om vanuit een basisfluit uit bamboe zonder doorgeboorde gaten zelf een fluit te maken. Een proces dat start in de eerste klas en eindigt in de zesde klas. Gaatje per gaatje wordt vol ijver in de fluit geveild en op toon gebracht en op die manier wordt toon per toon en vingergreep per vingergreep aangeleerd. ‘Zelfs met één toon kan muziek gemaakt worden,’ vertelde Ine ons enthousiast. Een echte ambachtsvrouw die met een haarfijn boortje een fluit wat bij stemt en half opgegeten mondstukken vakkundig herstelt. Het moment van de week was toen ze dondermiddag (gisteren dus) tijdens het wekelijks forum van de lagere school, de gloednieuwe fluiten aan de eerste klas mocht overhandigen. Hun werkstuk kan beginnen en binnen zes jaar prijken ze net als de huidige zesde klas op het podium en spelen harmonieus een tweestemmig lied. Puik werk Ine!
De voorbije week liet Jan klas 10 en 11 van het middelbaar kennis maken effectieve micro-organismen. Dit alles past binnen het Bokashi-project dat wordt opgestart om de voedseloverschotten van de heerlijke falafelbroodjes die hier om 10u worden verkocht, te fermenteren en als grondverbeteraar te gaan gebruiken in de moestuin van de school. Binnen de Vocational Training (de praktijkopleidingen binnen o.a. landbouw, metaal, houtbewerking, …) ging deze week, naast de controle op veiligheid, orde en netheid vooral de aandacht naar de ‘rapporten’ die de leerlingen in de namiddag moeten schrijven als soort reflectie van hun voorbije werkdag. Tot nu toe werden die rapporten inhoudelijk niet bekeken en nauwelijks door de leraar ondertekend. En als leerlingen al één iets universeels hebben, dan is het dat ze er graag vanonder muizen. Dus hieraan zal vanaf nu gewerkt worden; rapporten zullen opgevolgd worden en in een volgende stap ook inhoudelijk bijgestuurd zodat ze meer dan alleen een opsomming worden van de uitgevoerde taken. Eén van de praktijkopleidingen loopt niet goed; loodgieterij. Er is geen leerplan en ook geen echt bekwame leraar. Men dacht er aan om deze richting stop te zetten maar aangezien irrigatie hier levensnoodzakelijk is en tot deze vakkennis behoort, geeft men de richting voorlopig niet op. Een andere reden is dat het ook een domein is waar meisjes kunnen in schitteren. Aangezien heel veel loodgieterij te maken heeft met lekkende kranen, verstopte afvoeren, doorlopende toiletten, … in de huishoudens en vrouwen die alleen thuis zijn, geen werkman mogen binnenlaten, ligt hier een gat in de markt voor vrouwelijke loodgieters. Zo kwam tijdens de laatste ‘Girlsday’ een loodgietster op bezoek om haar verhaal te doen; ze heeft een succesvolle zaak in Caïro en hotst van de ene lekkende kraan naar de andere. In Sekem probeert men heel wat werk te maken van gendergelijkheid. Wat mij persoonlijk stoort in dit verhaal is dat men voorlopig geen werk maakt van gender equality binnen de huishoudens; uit huis werkende vrouwen kloppen dagen van 9u binnen het bedrijf, zijn meestal 2u tot 3u per dag onderweg om hier te geraken, en hebben na hun shift nog een heel gezin te runnen en dit zes dagen per week. Of die equality dus een echte vooruitgang is voor de huidige generatie vrouwen, vraag ik me serieus af. Maar ontwikkeling heeft tijd nodig en ook in deze zaak toont zich opnieuw wie het echte sterke geslacht is ;-).
Ikzelf had, ondanks mijn partner die de gender equality wel op alle vlakken toepast, een ‘overloaded’ weekje. In de babygroep waren beide collega’s om beurt ziek maar de drukte kwam vooral door continu huilende kinderen. Wat ben ik blij dat ik al meerdere jaren ervaring heb met baby’s en kleintjes en heb mogen ervaren hoe ritme bij een kind rust brengt en hoe belangrijk psychologische veiligheid is. We startten vorige zaterdag met een vast dagritme van voeden, spelen, slapen. Moeders komen niet meer de hele dag door borstvoeding geven, maar houden zich nu aan 10u, 13u en 15u. En voortaan wordt ook afscheid genomen van hun kindje. Zomaar wegglippen geeft zoveel onveiligheid waardoor een kindje continu in wantrouwen is en dus krijst wanneer het zijn moeder of verzorger niet meer ziet of voelt. Ook leren we de kindjes inslapen zonder in de armen gewiegd te worden. Voorlopig gaat dit nog gepaard met een kwartier durend krijsconcert maar dag na dag gaat het inslapen vlotter. Elhamdulilleh!
Deze namiddag maakten we onze vrijdagswandeling nadat Jan het frisse water van het zwembad trotseerde maar vooral de duizenden vliegen die zich ongegeneerd in je oren installeren. Bah… Op deze wandeling passeerden we een minder aangenaam plekje van de farm; de afvalberg waarop tientallen broodmagere katten huizen met gezinnen vol kittens. Hier ligt wellicht voor heel Egypte een grote uitdaging want recyclage is in dit land nog geen prioritair thema.
21u25; tijd om onze pc’s af te sluiten en naar bed te gaan; morgen wacht een nieuwe werkweek met nieuwe uitdagingen want die zijn er in Sekem voorlopig ook genoeg. Fijn weekend!
